خوش به آن روزها

علیرضا رحمانی ///  خوش به آن روزها ؛ همان روزهای بچگی . . .

خوش به آن روزها که بزرگترین ترسم خاکی شدن کفشهایم بود و تنبیه های مادرم . خوش به آن روزی که بزرگترین آرزویم داشتن برچسب صدآفرین بر روی برگ کاغذ مشق هایم بود . آن روزهایی که با گل زدن سوباسا از زمین کنده میشدم و با دراز شدن دماغ پینوکیو سرشار از غم .

چه روزهایی بود؟  روزهایی که بزرگترین پنهان کاریم گذاشتن بسته ترقه ای زیر تختم ، آن هم در انتهایی ترین نقطه ممکن بود و بعد از آن پر از استرس بودم که مبادا دستم برای والدینم رو شود . با دیدن هواپیمایی در آسمان فریاد میزدم و همیشه برای زدن زنگ آیفون خانه مان باید کلی قد بلندی میکردم . از روزهایی میگویم که در مهمانی ها مشتم را پر از آجیل و شکلات میکردم و با برداشتن چندین میوه اخم پدر و مادرم را میخریدم . هر چند که آن زمان دلیل عصبانی شدن آنها را نمیدانستم ولی باز هم احساس شرمی بعد از مهمانی من را فرا میگرفت . ایامی که بدون دقت از این طرف خانه به آن طرف میدویدم و خیلی وقتها هم استکان چای پدرم را چپه میکردم . زمانی که برای خط خورن ضربدر جلوی اسمم دقایقی مجبور به دست به سینه شدن میشدم و بعد از خط خوردن ضربدر روز از نو روزی از نو . دورانی که همیشه زمان خواندن نوشته های تیتراژ فیلمها عقب میماندم و به وسط های اسامی که میرسیدم  صفحه عوض میشد . 

زمان زیادی میگذرد و هر روز بیشتر دلم برای خاطرات کودکیم تنگ میشود . هر روز بیشتر حسرت استفاده نکردن از تک لحظه های آن دوران را میخورم . هر روز هم بیشتر با کودکیم فاصله میگیرم . حالا دلیل آن اخمها و تشرهای پدر و مادرم را میفهمم . حالا دیگر خودم هم سر بچه ها داد میزنم و آنها را به گناهانی محکوم میکنم که خودم بدجور در آنها سابقه دارم . دیگر راحت طرفم را نمیبخشم . چکهای برگشتی و قسط و وامها آنقدر فکرم را مشغول کرده که حوصله ای برای مار و پله بازی کردن با کودکان اطرافم را ندارم . روزها را شب میکنم وشب ها را روز .هر روز صبح به دنبال سرابی به نام پول و خوشبختی از خواب پا میشوم و شب هم با دست آوردی نه چندان قابل توجه به خانه برمیگردم . بعد از آن هم زمان زیادی نمیبرد که با یک چای و گوش دادن به یکی دو بخش خبری و خوردن شامی ساده ، چشمانم را بسته میبینم . خستگی و بی رمقی من حتی به پسرم هم جرات پرسیدن سوالاتی کوتاه را نمیدهد و اخم و سکوتم را بجای پفک و شکلات به خورد او میدهم . خنده دار است ولی نمیدانم دلم به حال خودم بسوزد یا پسرم .

غرق در زندگی روزمره شدم بدون آنکه لحظه ای به کودک درونم فرصت خودنمایی دهم . آنقدر بی احساسی ، دروغ و بی رحم بودن را صبح ها در خیابانها ، مغازه ها و کوچه پس کوچه ها بازی میکنم که در نقش خود فرو میروم و شب ها هم همین رُل را برای خانواده ام بازی میکنم .

به راستی خوش به آن روزها . آن زمانی که آنقدر ساده بودم که از ترس اژدهای قصه هایم به حرف بزرگترانم گوش میدادم . آن زمان که با چند جمله عذرخواهی دوستم او را میبخشیدم . آن زمان که برای داشتن گله ای پر از گوسفند  گرگ بودن را تمرین نمیکردم .

کودکی گذشت و من تنها به پر کردن چمدانم از خاطراتش بسنده کردم . آن پندهایی را هم که از پدربزرگم آموخته بودم به بهانه کهنه شدن دور انداختم . ژست دانا بودن باعث شد تا قصه های کودکی را فراموش کنم . همان قصه هایی که قهرمانش از دروغ و فریب کاری بیزار بود و در آخر هم آدم  بد داستان یا پشیمان میشد یا کشته یا اسیر . نمایشنامه هایی که حال خودم بازی کردن در نقشهای آنها را حفظ شدم ولی گویا یادم رفته است که همیشه آخر داستان دیو میمرد و رستم زنده میماند و از یاد بردم که آن عروسک چوبی تا دل نهنگ رفت اما بخاطر قلب پاکش زنده بیرون آمد . زمان گذشت و بزرگتر شدم اما نفهمیدم هر روز دلم کوچکتر شد و فقط گنجایش ظرف عذاب وجدانم  بیشتر شد .

این روزها در اتوبوس که مینشینم شروع به مرور این خاطرات و افکار میکنم و بعد از ترمز راننده و رسیدن به ایستگاه به خیالاتم پایان میدهم؛ پایان میدهم با کشیدن آهی و گفتن جمله ای......" خوش به آن روزها "