بی تعصب یا بی تعارف؟!

علیرضا رحمانی ( اختصاصی abieteh.com ) /// در روز یکشنبه مورخ ۱۳۹۲/۴/۲ خبری (بیانیه ای) در سایت رسمی باشگاه استقلال منتشر شده مبنی بر کنار گذاشته شدن مجتبی جباری. در این بیانیه که بیشتر به نامه عاشقانه شبیه است، به شدت از شماره هشت آبی پوشان انتقاد شده است و او را فردی بی تعصب، پول دوست و حتی بی معرفت معرفی کرده است. حال بررسی می کنیم که ببینیم آیا استقلال وام دار جباری بوده است یا جباری مدیون استقلال و یا هر دو طرفین با هم تعامل داشته اند.

 مجتبی جباری که این روزها تازه ۳۰ سالش را تمام کرده، هشت فصل است که به طور پیاپی در استقلال حضور دارد و در این فصول اخیر همواره مشکل تمدید قرارداد با این ستاره فوتبال ایران، از طرف مسئولان باشگاه استقلال بوده است. کسی که خوب می دانیم دارای پتانسیل هایی خاص در فوتبال ایران است که جز اندک مواردی (مثل نویدکیا) دیگر نمی توان نظیرهایی برای او پیدا کرد. کسی که در بسیاری از بازی ها از جمله دربی ۷۱، سرنوشت و لحظاتی بسیار خوش برای آبی پوشان و آبی دلان رقم زده است.

کمی که خودمان را مشغول خواندن بیانیه می کنیم، به راحتی پی می بریم که این بیانیه طوری جلوه داده شده است که گویا در ایران فقط یک تیم حضور داشته است و جباری با خواهش و التماس در استقلال حضور داشته است و جز استقلال هیچ تیمی نمی توانسته استعدادهای عالی او در زمینه های ورزشی را شکوفا کند. طوری نوشته شده است که گویا در این چند فصل، جباری بیشترین مبالغ را گرفته و کم ترین بازدهی را داشته است. گویا یادشان رفته به چه زحمتی او را حفظ کرده اند و یا چند بار، مجتبی به خاطر عشقش به پیراهن آبی و تعصب ملی و رنگی اش، در استقلال ماندنی شده است و قید دلارهای اماراتی ها و ستاره شدن در اروپا را زده است. او همیشه سرباز آبی های پایتخت بوده است. شاید باز هم یادشان رفته است که اگر او نبود الان تعداد جام هایی که در دکور دفترشان چیده اند خیلی کمتر از این بود.

کمی واقع بین که باشیم، خواهیم دید در این سال ها، مجتبی جباری شاید به اندازه مهدی رحمتی بازی نکرده است، اما پولی بیش از او هم نگرفته است. می دانیم در این سال ها برای نکونام، تیموریان، فرهاد مجیدی و خیلی های دیگر، مبالغ سنگین تری پرداخت شده است. کسانی که شاید از نظر فنی، چیزی از زیدان آسیا بیشتر هم نداشته باشند، اما بازار گرمی را بهتر بلد بودند. البته که آنها هم بسیار محترم هستند و هر کدام طرفداران خودشان را دارند و برای استقلال زحمات زیادی کشیده اند، ولی شاید اگر مجتبی جباری هم یک فصل به پیشنهادهای نجومی عرب ها، آری میگفت و یک سالی از استقلال دور بود، الان حرف هایش سند بود، نه باعث آشفتگی آقایان. شاید هم اشتباه خود اوست که وقایع را بدون سانسور شرح می دهد و به اصطلاح «رو» بازی می کند. شاید اشتباهش این است که خیلی راحت قهر می کند و از دوستان و آقایان، برای زد و بند و رسیدن به مقاصدش استفاده نمی کند.

در این بیانیه که مثلا از هواداران حمایت شده است و دم از تعصب زده شده است، خیلی راحت یکی از با سابقه ترین های استقلال (و حتی کل لیگ) در ادوار لیگ برتر را زیر سوال برده اند و مصدومیت های او، که مسلما مقصرش خود او نبوده است را چماقی برای کوبیدن بر سر این بازیکن قرار داده اند. گفته شده است که استقلال پای مصدومیت های او ایستاده و صبری ایوب وار برای او به خرج داده است. کاش می شد فهمید در آن سال ها، چقدر از قراردادهایش با همین بهانه ها پرداخت نشده و با ریش سفیدی و خنده های بازاری، او را راضی کرده اند. در این بیانیه، شخصی بی تعصب و بی معرفت خوانده شده است که خیلی از آبی دلان حامی بی قید و شرط او هستند و پوسترهایش کل اتاق آنها را در برگرفته و همیشه با جان و دل و البته فکر، برای تیم بازی کرده است.

این رویه را قبلا هم آقایان طی کرده اند. قبلا هم انگ بی غیرتی و طمعِ کاپیتانی به فرهاد مجیدی زدند و نتیجه ای جالب برای خودشان داشت؛ آقایان بیشتر منفور شدند و فرهاد بیشتر محبوب. اما گویا به دست و پا زدن در مرداب، علاقه ای بس شدید دارند. این رویه (خراب کردن بازیکن ها برای پایمال کردن حق آنها و توجیه کارهای مقرضانه خود) قبلا پیامدهایی منفی، چه در فوتبال چه در کل جامعه، داشته است و جای خنده و تعجب دارد که هنوز هستند کسانی که به عواقبش پی نبرده اند. جباری هم شاید ماندنی شود، شاید رفتنی، شاید برود و بعدا برگردد، اما بازنده کسی است که حرفش دو تا می شود و مانند یک کودک، دروغ می گوید و خودش دروغ هایش را به طور کودکانه، افشا می کند.