بالا نشین ها

علیرضا رحمانی /// شب ها در حالیکه خیلی ها خوابند یا در حال مسواک زدن و آماده شدن برای خواب و زمانی که عقربه های ساعت روی عدد 12 به هم میرسند تازه اینجا ساعت کاریش شروع میشود . تازه شاه ماهی ها بیرون می آیند و در بین ماشین های دیگر با سرعت زیادی حرکت میکنند . اتومبیل های چند صد میلیونی با رانندگانی اغلب جوان کوچه ها و خیابانهای این اطراف را قبضه میکنند و صدای قهقهه ها و آهنگهای شیش و هشت گوش هر انسانی را کر میکند .

اینجا یکی از آن خیابان هایی ست که گاهی قیمت هر چند متر مغازه اش اندازه دیه خون یک انسان است و گاهی اوقات هم بیشتر . اینجا آسفالت ها دیگر تحمل لاستیکهای پهنی ، که هر شب خوابش را به هم میزنند را ندارد . این خیابانها از دیدن تیپهای عجیب و غریب آدمها و گوش کردن به ریتم کوبنده ضبط ماشینها خسته شده اند .

من علی هستم . همیشه حسرت آن پسرها را میخورم که پشت فرمان اسبشان خیلی تند میتازند و هر کاری که دلشان میخواهد میکنند و هر روز هم مدل اسبشان بالاتر میرود . ولی من که نه فلان کار را کردم و نه فلان چیز را خوردم شاگرد ساده ی مغازه ای هستم که فقط میتوانم نظاره گر باشم و به بو کردن کباب بسنده کنم .

از موضوع اصلیم خارج نشوم . هر شب اینجا بعد از 12 بند و بساطی ست . قیافه های گریم شده ، یکی پس از دیگری رد میشوند و آنقدر صورتهای رنگی و رنگ شده دیده ام که سعی میکنم صندلیم را پشت به خیابان بگذارم . بعضی ها دیگر برایم شناس شده اند . در هفته چندین شب آنها را میبینم ؛ گرچه هر شب تیپ و قیافه ای جدید دارند ولی تشخیص آنها برایم آسان شده است . گاهی از روی بیکاری صحبت با آنها را به حل کردن جدول ترجیح میدهم . جالب است که برخی در عین زیستن روی پر غو باز هم در و دل زیاد دارند و از همه آدمهای اطرافشان شاکی اند . میگویند دیگر قلبشان به هیچ خوشی ای راضی نمیشود و هیچ تفریحی نیست که نکرده باشند ولی دلشان پاییزیِ پاییزی ست . انگار برای فرار از غم به درون کوچه های بن بست میدوند  و بعد از دیدن دیوار آخر کوچه دوباره افسرده و کسل میشوند و دوباره کوچه ای دیگر . با اینکه قیمت ساعتهایشان از قیمت آن لگن دم در من بیشتر است و شاید صحبت کردن از دردهای روز جامعه و مردم برایشان خنده دار باشد ولی بعضی اوقات طوری اظهار ناامیدی و یاس میکنند که از دردهای اقتصادی خود و مردُمم یادم میرود . میخندند ، خیلی بلند و زیبا هم میخندند ولی هم خودشان و هم من میدانم که این خنده ها از عمق دلشان نشات نمیگیرد و فقط در حال گذران روزها هستند. روزها را در خواب شب میکنند و شب ها را در این خیابانها روز . هم مغرور و بد اخلاق دارند هم خوش اخلاق و با مرام . از بعضیهای معدودشان باید زندگی کردن را یاد گرفت و بعضی دیگر بی ادبانی برای لقمان زمانشان هستند . در مورد تعدادی از آنها حس میکنم آنقدر که در اعمالشان ناپاک هستند در دلهایشان نیستند . حس حسادت ، رقابت ، هیجان و به زبان خودمان(جوانان) بگویم ، حس کَل کَل به آنها اجازه نمیدهد که کارهای خطرناکی را که پدرهایشان آنها را از انجامشان منع کرده ، انجام ندهند . از شانزده-هفده ساله دارند تا چهل و اندی ساله هایی که هنوز احساس جوانی دارند .

امشب کمی شلوغ تر بود . الان هم ساعت 4 بامداد است و من کم کم خوابم می آید . با اینکه اصلا دوست ندارم ولی به اجبار ، سیستم زندگیم را با این جوان ها تنظیم کرده ام . از زندگی آنها فقط برنامه خواب و بیداری شبهایش را دارم . کمی دلم گرفته بود که شروع به نوشتن کردم . معمولا دلم حسرتشان را میخورد ولی کمی که عاقلانه فکر میکنم و دو دوتا چهارتا میکنم ، زندگی طبقه متوسطی خودم را ترجیح میدهم و حتی وقتهایی هم میشود که دلم برای بعضیهایشان میسوزد . چه کسی میداند . . .  شاید اگر من هم مولتی میلیارد بودم الان گفتن خسته نباشید به رفتگر محلمان را افت میدانستم یا کمک کردن به پیرها را کاری احمقانه . شاید من جنبه پول را ندارم که ندارمش .

از کجا به کجا رسیدم ... از پورشه سوار شروع کردم و به رفتگر محلمان رسیدم . من از قله شروع کردم و به دشت رسیدم . گاه خستگی ، قدرت فکر کردن را از آدم میگیرد و هزیون های فلسفی اش را به جای افکارش مکتوب میکند . شاید هم نه . . . شاید ربطی میان آن شیک پوشان و این کارگر شهرداری هست . شاید فاصله عرش و فرش به اندازه همین چند خط است ... عجب آشفته متنی شد . . . شب بخیر